WYBRZEŻE
Rośliny spotykane na plaży należą do bardzo odpornych, gdyż rosną w trudnym otoczeniu, gdzie brak jest słodkiej wody. Krzewy tamaryszku pierzastego radzą sobie z tym problemem, przez co często sadzi się je celowo, by dostarczały cienia. W upalne dni lub noce można dostrzec, jak liście tych roślin „pocą się”, pozbywając się nadmiaru słonej wody.
Piaszczyste wydmy na południowych i wschodnich wyspach mogą być siedliskiem kolczastych krzaków jałowca. Zapewniają one cień innym, mniejszym i barwnym roślinom, takim jak różowa firletka, żółta wilżyna, białe lewkonie, fioletowa lawenda morska. Także płaskie, piaszczyste tereny za pasmem wydm mogą ukrywać obfitość kwiatów, o ile nie zostały bezprawnie zajęte pod uprawę. Dostępne dla turystów złote plaże, zwłaszcza w pobliżu kurortów, są znacznie uboższe pod tym względem, gdyż często w czasie „wiosennych porządków” maszyny usuwają z nich florę wraz z naniesionymi przez zimę odpadkami.
KORYTA RZEK
W Grecji jest niewiele obszarów obfitujących w słodką wodę. Ich brak jest szczególnie odczuwalny w cieplejszych, południowych regionach kraju. Latem wiele rzek, strumieni i małych zbiorników wysycha, a to, co może wydawać się wyschniętym korytem, jest często zaledwie śladem po ulewnych deszczach. W efekcie, w porównaniu z większością państw europejskich, mała jest ilość roślin wodnych z prawdziwego zdarzenia. Jednak niektóre potrafią przetrwać okresy suszy, np. tatarak, a właściwie trzcinopalma, dochodząca do sześciu metrów wysokości i często wykorzystywana do wyrobu lasek. Rośnie ona zwykle w sąsiedztwie krzaczastego i trującego oleandra o różowych lub białych kwiatach.
POLA UPRAWNE
Nawet tereny uprawne mogą obfitować w wielobarwne rośliny, które dla rolników są tylko chwastami. Należą do nich: szkarłatne maki, niebieskie miodunki, żółte i białe stokrotki, mieczyki, tulipany i groszek pachnący. Niewielkie łąki toną często w wolno rosnących orchideach, fiołkach i mandragorze, znanej ze swych narkotycznych i znieczulających właściwości. Również gaje oliwne, jeśli nie są pryskane chemikaliami, mają zwykle bogate podszycie. W przeciwnym razie rzuca się w oczy żółty dywan odpornych na środki przeciw chwastom i sztucznie sadzonych Oxalis pescaprea, który obecnie widać już nawet na zdjęciach satelitarnych.
WZGÓRZA
Z uwagi na kamienistą, mało żyzną glebę, uprawa roli jest utrudniona i mało efektywna. Często rezygnuje się z niej, dając szansę regeneracji dla terenów, które stają się siedliskiem bogatej mieszaniny krzewów i traw, zwanej garig. Wystarczy jednak nieco czasu, kilka wilgotnych zim i dłuższa nieobecność pasterzy, by krzaki urosły do rozmiarów małych drzew, gęsto oplecionych pnączami, przechodząc w stadium pod nazwą makia. Wiosną dominującym kolorem jest żółty, z uwagi na obecność janowca ciernistego, żarnowca, szałwii i trzymetrowego kopru, a dalej róż i biel szerokich posłonków pospolitych (Cistus spp). Obfitość tych ostatnich może wskazywać, że wcześniej miał tu miejsce pożar, gdyż posłonek najchętniej rośnie na odsłoniętym terenie. Równie dobrze radzą sobie na wypalonej ziemi drzewa poziomkowe, które kwitną jeszcze zimą lub wczesną wiosną, wydając w jesieni jasnoczerwone, jadalne (choć niestety pozbawione smaku) owoce. Wczesną wiosną zakwita także judaszowiec, którego różowe kwiaty na tle nagich jeszcze drzew silnie kontrastują z zielenią wzgórz.