Hades – był bratem Zeusa i Posejdona; przy podziale kosmosu przypadło mu w udziale państwo podziemia. Jego imię oznacza „niewidzialnego”, gdyż w czasie bitwy z Kronosem i tytanami ukrył się, zakładając magiczny hełm (podarunek od cyklopów). Używanie tego imienia mogło jednak wzbudzić jego straszliwy gniew, więc Grecy mówili o nim Pluton. Przezwisko to znaczyło tyle, co „bogaty* i odnosiło się do bogactw ukrytych w głębi ziemi. Jego żoną była córka Demeter, Persefona. Zamiast świątyń, patronował on raczej tajemniczym wyroczniom, zwłaszcza w Efirze i Trophoniosa w Liwódii.
Hefajstos-ten bóg ognia i kowal był ważnym bóstwem w epoce brązu. W swej kuźni na wulkanicznej wyspie Lemnos, na której otaczany byt szczególnym kultem, wytwarzał wszystko, od biżuterii po zbroje i miecze. Okulał, ponieważ Zeus zrzucił go z Olimpu, gdy stanął po stronie Hery w rodzinnej kłótni. Inna wersja głosi, że Hera, która sama go poczęta, cisnęła nim o Lemnos, rozczarowana jego nieszczególnym wyglądem. Uchodził za mądrego i mimo niezbyt pociągającej powierzchowności jego żoną została najpiękniejsza bogini, Afrodyta.
Helena-córka Zeusa, który pod postacią łabędzia zbliżył się do jej matki, Ledy. Ta uchodząca za najpiękniejszą na świecie kobieta wykluła się zatem z jajka. Została żoną króla Sparty, Menelaosa, który, goszcząc na swym dworze Trojan, Parysa i Eneasza, popełnił błąd, pozostawiając ich sam na sam z Heleną. Parys porwał ją wówczas (jedna z wersji mówi, że uciekła z nim dobrowolnie, oczarowana jego urodą i bogactwem, inna zaś wspomina o gwałcie), co stało się przyczyną wybuchu wojny trojańskiej.
Hera-najpotężniejsza bogini, siostra i jednocześnie żona Zeusa. Zaciekle mściła się na każdej kobiecie, którą jej małżonek uwiódł, nie oszczędzając przy tym ludzi zrodzonych z takich związków. Zeus wymierzył jej srogą karę za gniew na Heraklesa: powiesił ją za nadgarstki na górze Olimp, do kostek przywiązał jej kowadła i wymierzył jej chłostę. Mimo że Homer opisuje ją jako wybuchową i mściwą, to właśnie ona była patronką żon i instytucji małżeństwa. Jej atrybutami i zwierzętami ofiarnymi były: krowa, kukułka i paw. Najważniejsze poświęcone jej świątynie znajdowały się na Sómos, niedaleko Argos, w Perachorze i Olimpii.
Herakles-największy heros świata antycznego, syn Zeusa i śmiertelnej kobiety, Alkmeny. Będąc półbogiem, nie ma swego grobu ani sanktuarium, jak inni herosi.
Zazdrosna jak zwykle Hera nasłała dwa węże, które miały ukąsić śpiącego w kołysce chłopca. Herakles udusił jednak oba gady. Swoje dwanaście prac miał wykonać na polecenie króla Argos, Eurysteusa, którego poczynaniami z kolei kierowała Hera. Spełniając je, dotarł na krańce znanego świata. Zdarzyło mu się nawet dzierżyć go przez chwilę na swych barkach za Atlasa, który w tym czasie pomagał mu w wykonaniu ostatniej z prac. Zadania, które miał kolejno wykonać to: zabicie Iwa nemejskiego oraz hydry lernejskiej, schwytanie dzika erymantejskiego oraz należącej do Artemidy tani cerynejskiej, zabicie ptaków stymfalijskich, oczyszczenie stajni króla Augiasza, ujarzmienie byka kreteńskiego, porwanie żywiących się ludzkim mięsem koni Diomedesa, zdobycie pasa królowej Amazonek, uprowadzenie stad byków Geryona z wyspy Erytei, porwanie psa Cerbera, strażnika podziemia, i zdobycie złotych jabłek z ogrodu Hesperyd.
Dwanaście prac dowiodło, że Herakles ma w sobie boski pierwiastek. Jego śmierć była tak dramatyczna, jak bohaterskie były czyny, których dokonał. Dejanira, jego druga żona, bojąc się utracić miłość kochliwego herosa, podarowała mu szatę, która miała ponownie rozpalić jego uczucia.zamiast tego przylgnęła ona do jego ciała, powodując nieopisany ból, była bowiem przesiąknięta trującą krwią centaura Nessosa, którego Herakles zabił, gdy ten próbował uprowadzić Dejanirę. Nie mogąc znieść potwornego bólu, heros nakazał zbudować olbrzymi stos, wszedł nań i kazał go podpalić. W otoczeniu płomieni został wówczas wzięty do nieba, a sam Zeus dokonał jego ostatecznej apoteozy. Stał się zatem jedynym śmiertelnikiem czy też półbogiem, którego spotkał taki zaszczyt.
Hermes-syn Zeusa i nimfy Mai. Przyszedł na świat u stóp góry Kyllene na południu Arkadii, gdzie zresztą stanęła jedyna znaczniejsza jego świątynia w Feneos. Ten sprytny oszust pokazał na co go stać już w pierwszym dniu życia, wykradając niepostrzeżenie stado Apollina by, złożywszy w ofierze dwie sztuki, zrobić lirę z ich naciągniętych na żółwi pancerz jelit. Przed wieczorem zdążył jeszcze wrócić do kołyski i z udawanym zdziwieniem zaprzeczać oskarżeniom brata. Był bogiem handlu, podróży, złodziei i pasterzy. Zamiast świątyniom, patronował rozstajom dróg w postaci słupa z popiersiem ludzkim lub kamiennego kopca. Będąc przewodnikiem dusz zmarłych, przekraczał granicę między światem żywych a podziemiem. Przedstawiano go w skrzydlatych sandałach, kapeluszu z szerokim rondem i z kaduceuszem – symbolem funkcji niebiańskiego wysłannika w dłoni.
Hippolitos i Fedra-syn herosa Tezeusza i Amazonki Hipolity, świetny myśliwy. Czcił Artemidę i pokpiwał sobie z Afrodyty, która, chcąc dać mu nauczkę, doprowadziła do tego, że zakochała się w nim Fedra, druga żona Tezeusza. Gdy młodzian odrzucił jej zaloty, przerażona, że doniesie o nich ojcu, oskarżyła go przed Tezeuszem o gwałt. Wówczas Tezeusz zwrócił się do Posejdona, by ten zabił Hippolitosa. Bóg oceanu sprawił, że młodzieniec spadł z rydwanu, zaplątał się w lejce i został rozerwany przez własne galopujące rumaki. Na wieść o tym Fedra, dręczona wstydem i wyrzutami sumienia, powiesiła się.