Największym zagrożeniem i przyczyną upadku miast-państw miało już niebawem okazać się położone nieco na uboczu królestwo Macedonii
IMPERIUM MACEDOŃSKIE
Filip II (359-336 r. p.n.e.), rezydujący w macedońskiej stolicy Pełli, budował cierpliwie potężną armię i rozszerzał terytorium państwa, zajmując najpierw Trację, a potem Ateny i południową Grecję. Obszar imperium jeszcze bardziej powiększony został przez syna Filipa, Aleksandra Wielkiego, który w ciągu swych krótkich, bo zaledwie trzynastoletnich, ale błyskotliwych rządów zdążył podbić Persję, Egipt oraz część dzisiejszych Indii i Afganistanu.
Potężne imperium rozpadło się niemal natychmiast po śmierci Aleksandra w 323 r. p.n.e., a do władzy doszły trzy macedońskie dynastie Grecji hellenistycznej: Antygonidzi w Macedonii, Seleucydzi w Syrii i Persji oraz Ptolemeusze w Egipcie. Wszystkie trzy królestwa zostały z kolei podbite przez imperium rzymskie. Opór najdłużej stawiał Egipt, rządzony przez królową Kleopatrę.
GRECJA RZYMSKA
W ciągu mniej więcej 70 lat, między rokiem 215 a 146 p.n.e., Rzymianie podbili Grecję. Przejąwszy kontrolę nad Półwyspem Bałkańskim, Rzym przyzna! Jednakże starym miastom-państwom sporą autonomię. Greka była nadal oficjalnym językiem we wschodniej części Morza Śródziemnego, a greckie tradycje i kultura rozwijały się bez przeszkód przez następne trzy stulecia.
W środkowej Grecji najważniejszymi ośrodkami pozostały Ateny i Korynt, ale na pierwszy plan wysunęły się miasta na północy (takie jak Saloniki), położone wzdłuż nowej Via Egnatia-strategicznej drogi łączącej Rzym z Bizancjum, przez port Brundisium (dzisiejsze Brindisi we Włoszech).